Stichting
Cornelis Bakker-Collectie

Johann Jacob Hauck

ca. 1694-ca. 1769

Johann Jacob Hauck – roepnaam Jacob – begon zijn loopbaan als kerkschilder omstreeks 1714 in Homburg vor der Höhe, de residentie van de landgraven van Hessen-Homburg. Aldaar kreeg hij in een aantal Lutherse kerken opdracht de ‘Emporen’ – de balustraden van de balkons op de bovengalerij – van religieuze afbeeldingen te voorzien. Zulke ‘Emporenbilder’ hadden onder andere ten doel een visuele toegang te bieden tot bijvoorbeeld de preek en het evangelie.

In 1718 kreeg hij bijvoorbeeld opdracht om voor de Lutherse St. Nicolai kerk in Altenstadt, niet ver van Homburg, 29 ‘Emporenbilder’, een altaarstuk en drie plafondschilderingen te vervaardigen. De ‘Emporenbilder’ in deze kerk verbeelden scènes uit het oude en nieuwe Testament.

Uit de doopakte van zijn dochter Johanna Elisabetha blijkt dat Jacob Hauck in 1727 hofschilder was geworden. Dat was het hof van Friedrich III Jakob (1673-1746), landgraaf van Hessen-Homburg. Zijn eerste bekende activiteit als hofschilder dateert van 1729, toen hij opdracht kreeg de landgraaf te portretteren. Op welke wijze Hauck de sprong van kerkschilder naar hofschilder kon maken, is niet bekend.

Tussen 1739 en 1742 vertrok Hauck met zijn gezin naar Mannheim, de hoofdstad van de Pfalz, een vorstendom aan de Rijn. In die stad kreeg Jacob Hauck in 1751 van de Hugenotendominee Pierre Romagnac opdracht om diens echtgenote Françoise Maria Barbe te portretteren. Aannemelijk is dat Romagnac tevreden was met dit portret en daarom Hauck drie jaar later een nieuwe opdracht gaf: het vervaardigen van vijftig ‘Reformatorenbilder’ - portretten van protestantse theologen - voor de Hugenotengemeenschap in Mannheim.

Ergens rond 1758 vertrekt Jacob Hauck uit Mannheim en duikt hij in de omgeving van Keulen op. Ook brengt hij enige tijd in Nederland door. Vermoedelijk verbleef hij al in 1758 korte tijd in ’s-Hertogenbosch en in 1769 staat hij ingeschreven bij het schilderscollege van Sint Lucas in Utrecht.

---